Przywódcy NATO urządzili przyjęcie w tej samej sali w Warszawie, w której w 1955 r. ZSRR podpisywał z satelitami Układ Warszawski. Dziś Polska jest nie tylko członkiem NATO (od 1999 r.), ale doczekała się wojsk sojuszniczych na swoim terytorium. Batalion to obecność zaledwie symboliczna, ale symbol ten jest ważny. Stanowi dla Rosji dowód prawdziwego zaangażowania w obronę Polski na wypadek, gdyby zaszła taka potrzeba. Atak na nasz kraj staje się od pierwszego dnia konfliktem z całym sojuszem, a nie dopiero problemem telefonów i konferencji dyplomatycznych: co się właściwie stało? Jak zareagować? – jak to było we wrześniu 1939 r. Oczywiście to figura hipotetyczna. Żaden poważny analityk wojskowy nie uważa napaści Rosji na Polskę za prawdopodobną, zresztą 4 bataliony czy dodatkowa brygada nie wystarczą do odparcia prawie milionowej armii rosyjskiej. – Ale po raz pierwszy do psychiki i wyobraźni oficerów krajów zachodnich dociera: mamy swoich żołnierzy aż w Estonii czy na Litwie. Musimy myśleć o ich zaopatrzeniu, rotacji, ciągłym współdziałaniu z władzami lokalnymi. Dotąd oficerowie nie myśleli w takich kategoriach, dlatego owa wysunięta obecność to milowy krok dla całego sojuszu – mówi nam wysoki rangą wojskowy, który zastrzegł sobie anonimowość. Poza tym cały szczyt NATO trzymał się zasady 360 stopni, to znaczy gotowości do odparcia rozmaitych zagrożeń, skądkolwiek miałyby nadejść. W komunikacie końcowym na pierwszym miejscu – przed Rosją – stoi terroryzm. Co do Rosji zaś przyjmuje politykę 3D: defence, deterrence, dialogue – czyli obrona, odstraszanie, dialog. To formuła elastyczna, ma swoje zalety, ale ma i wady. Po raz pierwszy od lat 90. sojusz mówi twardo o odstraszaniu, ale pozwala także, na przykład Francji, na zupełnie inne rozkładanie akcentów. Prezydent Hollande w Warszawie zaczął konferencję o „zagrożeniach” z Południa, terroryzmie itd., a potem tylko o „napięciach” z Rosją. A we francuskich kołach dyplomatycznych mówi się, że trzeba szukać prawnomiędzynarodowych rozwiązań aneksji Krymu. Dotychczas to Wielka Brytania zachowywała stanowczą postawę wobec Rosji, ale Londyn wplątał się na miesiące, może lata, w niebywały bałagan i nie będzie odgrywał w europejskiej polityce bezpieczeństwa pierwszych skrzypiec. Czy tę rolę przejmą Niemcy? Pani kanclerz Merkel w Warszawie usunęła się na dalszy plan, nie zorganizowała nawet konferencji prasowej. Ale część analityków twierdzi, że w Niemczech już nastąpiła zmiana postawy: Niemcy wezmą na siebie większą część przywództwa, ba, wysyłają batalion na Litwę, pod same wąsy niedźwiedzia. Putin w Finlandii na parę dni przed szczytem wygłosił tradycyjną tyradę antyzachodnią o rozpychaniu się NATO, tarczy antyrakietowej wymierzonej w Rosję i podżeganiu do obalania legalnych rządów metodą kolorowych rewolucji. Ale też niespodziewanie zaznaczył, że jest zainteresowany obniżaniem napięcia i przyjmuje natowską propozycję, by rosyjskie samoloty nad Bałtykiem włączyły transpondery (do rozpoznawania), aby uniknąć incydentów w powietrzu. Obniżenie napięcia bardzo by się przydało, lecz nie ma co popadać w naiwność. Zobaczymy, jakim językiem Rosja przemówi