W czasie pandemii nasze dzieci są narażone na tak wiele negatywnych czynników pogarszających ich stan psychiczny, że psychologowie i psychiatrzy nie nadążają z apelami o konieczności ochrony ich dobrostanu.
Z okresu wielkanocnego najlepiej pamiętam Wielki Post, a konkretnie pewną Środę Popielcową sprzed lat, gdy wchodząc z babcią do kościoła, zostałam prawie stratowana przez chłopca mniej więcej w moim wieku, na oko może 7-letniego, który z obłędem w oczach biegł przez kruchtę, ścigany przez swoją zawstydzoną wydarzeniem matkę i wołał na cały głos: ja nie chcę się w proch obrócić, ja nie chcę!
Ludzie wokół głównie śmiali się półgębkiem, ktoś prychał, utyskując nad źle wychowanym bachorem, babcia wzruszyła tylko ramionami.
Polityka
14.2021
(3306) z dnia 30.03.2021;
Felietony;
s. 103
