Kiedy ostatnio czułaś/czułeś swoją sprawczość i siłę oddziaływania na świat? Gdy wszystko sprawia wrażenie, jakby zaraz miało wypaść z rąk, bo świat toczy się siłą przedziwnej inercji w jakimś przerażającym kierunku, poczucie sprawczości jest bezcenne. Zatęskniłam za nim, gdy media przypomniały o drugiej już rocznicy masowych protestów Strajku Kobiet. Przypomniały o niej zresztą dość wątle: tyle spraw od tamtej pory zdążyło się nad nami przetoczyć, tyle bitew zostało przegranych, że dwa lata później o energii społecznej wyzwolonej przez orzeczenie pseudotrybunału już mało kto chciał pisać. I możliwe, że to właśnie przygnębiło mnie najmocniej – ta cisza, machnięcie ręką, pójście dalej.
A przecież trudno jest mi zapomnieć o tym dziwnym październiku, gdy niemal każdego dnia po pracy zakładałam maskę i czarne ubrania, brałam swój kartonowy transparent (który zresztą wisi na ścianie w moim domu, przypominając mi, że przecież ten protest wciąż we mnie trwa) i szłam na kolejne wielkie manifestacje, wtapiając się w tę masę ludzi, tak podobnych wówczas do mnie, choć wywodzących się z najróżniejszych środowisk, tak zjednoczonych we wściekłości, tak zdeterminowanych, że gotowych ryzykować swoim zdrowiem, chodząc w tłumie w okresie pandemii zbierającej śmiertelne żniwo choroby i swoim bezpieczeństwem wystawiając się na brutalność policji. Bałam się, pewnie, że się czasem bardzo bałam, ale to nie była wystarczająca przeszkoda, by zatrzymać mnie w domu. Żaden ględzący niczym Jaruzel w stanie wojennym polityk, żaden kibol atakujący tłum na rondzie de Gaulle’a, żaden policjant z gazem łzawiącym wymierzonym w ludzi mnie nie był w stanie odwieść od protestowania. Tamta jesień, choć przecież straszna, była niezwykła. I za tym uczuciem dławiącym czasem w gardle dziś tęsknię.