W wielu krajach kobiety oraz ich męscy sojusznicy osiągnęli już wszystkie zamierzone cele w walce o emancypację kobiet. Usunięto nierówności płac, nierówności w dostępie do różnych zawodów czy urzędów, ciąża i macierzyństwo są chronione, a kontrola kobiety nad własną płodnością i seksualnością pełna. Nikt tam nie traktuje kobiet protekcjonalnie, a one same nie muszą się do nikogo mizdrzyć, aby dostać pracę. A jednak to właśnie w najbogatszych i najbardziej postępowych krajach Zachodu feminizm kwitnie.
O co więc chodzi? O pilnowanie zdobyczy ruchu społecznego na rzecz praw kobiet? A może o jakieś relikty paternalistycznej przeszłości? Obie te odpowiedzi są słuszne, lecz niekompletne. Bo przecież nie wyobrażamy sobie, że feministki pewnego dnia powiedzą: „załatwione, rozchodzimy się”. Bycie feministką (także płci męskiej) to silna ideowa i życiowa tożsamość, a tożsamości nie wyzbywamy się dobrowolnie. Feministki – zarówno te walczące o społeczno-ekonomiczne prawa kobiet, jak i te, które walczą o prawo każdej kobiety do przeżywania i manifestowania swej kobiecości w sposób, jaki jej odpowiada – uważają się za awangardę swojej płci i rzeczniczki „sprawy kobiecej”. W konsekwencji wytwarza się między nimi i rzeszami kobiet nieuważającymi się za feministki pewnego rodzaju napięcie. Właściwie dlaczego masy kobiet są „bezczynne”, pozwalając na to, by feministki walczyły za nie? Z drugiej strony: kto właściwie dał feministkom prawo do reprezentowania całego „stanu kobiecego”? No i wreszcie to najbardziej niezręczne: czy bardziej wyzwolona jest kobieta, która wcale nie myśląc o „sprawie kobiecej”, po prostu żyje, „jak chce”, czy właśnie feministka, która z natury rzeczy ma „jakiś problem” z kobiecością?