AGATA SZCZERBIAK: Z danych Eurostatu wynika, że w 2021 r. młodzi mieszkańcy UE opuszczali dom rodzinny, mając średnio 26,5 lat. Polska jest na 11. miejscu od końca listy – Polacy wyfruwają z gniazda coraz później, w 2021 r. mając średnio 29 lat, o rok więcej niż w 2020. Możemy mówić o gwałtownej zmianie?
PROF. IRENA KOTOWSKA: To duża zmiana w tak krótkim czasie. Jednak wiedząc, jak ten wskaźnik jest obliczany przez Eurostat, nie można mówić o tym, że zmiana jego wartości wynika tylko z dłuższego pozostawania dorosłych dzieci w domu rodziców. Metoda obliczenia sprowadza się do porównania, czy poszczególne roczniki kobiet i mężczyzn w wieku 15-34 pozostają w domach rodzinnych czy nie. Wyznacza się tzw. prawdopodobieństwa wyjścia dla każdego rocznika, odejmując udział osób w danym wieku, które nie mieszkają z rodzicami, od udziału osób w poprzedniej grupie wiekowej, które wyprowadziły się od rodziców. Te prawdopodobieństwa wraz z wiekiem tych osób służą do wyznaczenia średniego wieku opuszczania domu rodzinnego.
Taki przykład: 28-letnia kobieta wynajmowała przez jakiś czas mieszkanie z partnerem. Związek się rozpadł, a ona postanowiła wrócić do domu rodziców. To przecież nie znaczy, że go nie opuściła, prawda? Jednak w statystykach znalazłaby się w gronie osób mieszkujących z rodzicami. Dlatego wydaje mi się, że nie można danych Eurostatu o wzroście średniego wieku wyprowadzki interpretować wyłącznie jako prostego wniosku o nieopuszczeniu domu rodziców.
Musi być jakiś powód tego, że w Polsce ten wskaźnik poszybował w górę.
Wzrost średniego wieku opuszczania domu rodzinnego może wynikać z tego, że niektórzy młodzi wrócili do rodziców. Część z nich to studenci, którzy przed pandemią wynajmowali pokoje lub mieszkania, ale pojawiła się możliwość zdalnego nauczania.