„Profesjonalni tenisiści i bejsboliści podejmują decyzje według tego samego dwustopniowego schematu. Najpierw orientują się, ile czasu mają na reakcję. A następnie opóźniają ją tak długo, jak to możliwe” – pisze w swojej książce „Wait: The Art and Science of Delay” („Poczekaj: Sztuka i nauka odwlekania”) Frank Partnoy. Tylko co o sporcie może wiedzieć profesor prawa i finansów Uniwersytetu San Diego, którego Amerykanie kojarzą głównie z trafnymi diagnozami ekonomicznymi publikowanymi w największych gazetach? Według niego nawet tam, gdzie akcja rozgrywa się w ułamkach sekundy i zawodnicy teoretycznie nie mają czasu na świadome kalkulacje, zwycięzcami okazują się ci, którzy pozwalają sobie na najdłuższą zwłokę. I zbliża się do tajemnicy sportowej maestrii bardziej niż większość doświadczonych komentatorów.
„Lepiej późno niż kiedykolwiek indziej”
Partnoy powołuje się na przykład wybitnego tenisisty Jimmy’ego Connorsa. Ten swoje sukcesy zawdzięczał w dużej mierze wstrzemięźliwości. Chociażby decyzję o ustawieniu na korcie podczas przyjmowania serwisu podejmował o mgnienie oka dłużej, niż zwykli to robić inni gracze. Dzięki temu jeszcze w wieku 40 lat wygrywał z dwukrotnie młodszymi, znacznie sprawniejszymi fizycznie przeciwnikami.
Bejsbolowym odpowiednikiem Connorsa jest Albert Pujols, jeden z najlepszych pałkarzy świata. „Najpierw uważnie lustruje wzrokiem miotacza, potem starannie śledzi tor piłki, jednak powstrzymuje wszelkie działanie, dopóki nie przeanalizuje wszystkich danych i nie będzie miał pewności, że oto pojawiła się szansa na pewne odbicie – pisze Partnoy. – Innymi słowy, zachowuje się tak samo, jak Warren Buffett podczas inwestowania na giełdzie”.