Kościół warszawski nie rozmawia o krzyżu przed Pałacem Prezydenckim, bo uważa, że nie jest stroną w dyskusji na ten gorący temat. Takie stanowisko zajął w rozmowie z „Gazetą Wyborczą” ks. Rafał Markowski, rzecznik kurii warszawskiej. Jak będą jakieś propozycje ze strony harcerzy lub Kancelarii Prezydenta, to Kościół się ewentualnie wypowie i zgodzi. Do wtorku wieczorem można było po tej wypowiedzi uważać, że Kościół zgłosił publicznie brak zainteresowania sprawą krzyża.
Musiało to wywoływać podwójne zbulwersowanie. Po pierwsze dlatego, że w innych przypadkach Kościół na każdym szczeblu od razu stawał w obronie tego znaku chrześcijaństwa, nawet jeśli nikt i nic mu nie groziło. Podobnie jest teraz. Krzyżowi pod Pałacem nic nie grozi z niczyjej strony. No może ze strony ekstremistów, ale na pewno nie ze strony władz i znakomitej większości obywateli, wierzących i niewierzących.
Po drugie dlatego, że Kościół ustawia się zwykle w roli obrońcy ładu moralnego w społeczeństwie i państwie. Krzyż pod Pałacem katalizuje dziś złe emocje, więc milczenie Kościoła na ten temat jest sprzeczne z powyższymi deklaracjami.
Pewno, że najlepiej byłoby, gdyby sprawę krzyża dało się rozwiązać bez udziału Kościoła. Ale sprawy zaszły tak daleko, że władze muszą się oglądać na kurię, by mieć mandat moralny do działania całkowicie uzasadnionego i zgodnego z prawem. To też jest efekt tolerowania przez cały okres III RP takiej polityki Kościoła i sprzymierzonych z nim partii, która de facto rozmywała konstytucyjną zasadę rozdziału państwa i Kościoła.
Powstawało wrażenie, że nagła powściągliwość kurii w sprawie krzyża, miała podtekst polityczny. Że jasne stanowisko Kościołowi się politycznie nie opłaca, a metropolita Kazimierz Nycz zachowuje się, jakby był zakładnikiem PiS.