Sobota 28 lutego 1953 r. przeszła do historii nauki, choć ranek wcale tego nie zapowiadał. James Watson pojawił się w swoim laboratorium w Cambridge jak zwykle wcześnie, gdy nikogo jeszcze nie było w pracowni. Odgarnął z biurka wszystkie niepotrzebne papiery i po raz kolejny zaczął z małych kartonowych kwadracików, metalowych płytek i prętów budować trójwymiarowe rusztowanie. Od dłuższego czasu oddawał się temu niemal bez reszty, o różnych porach dnia i nocy, próbując z plątaniny drutów wyłonić model układu cząsteczek chemicznych tworzących kwas deoksyrybonukleinowy (DNA).
O tym, że taki związek istnieje, wiedziano już od dziewięciu lat, gdy Oswald Avery w 1944 r. odkrył, iż zbudowane są z niego geny zlokalizowane w chromosomach jąder komórkowych. Nic więcej na ich temat nie potrafiono jednak powiedzieć. DNA – substancja obecna w jądrach komórek – zaczęła w koncepcjach naukowców funkcjonować jako nośnik informacji genetycznych, ale na wiele pytań nie znano odpowiedzi: jaka może być struktura takiego związku, w jaki sposób tworzące go cząsteczki są do siebie dopasowane, jak się ze sobą łączą? Podskórnie przeczuwano, że wyjaśnienie tych tajemnic pozwoli poznać szyfr życia.
Genialne dziecko
Watson nie był Brytyjczykiem, ale w Cambridge nie pojawił się przypadkiem. Urodził się co prawda w rodzinie, której przodkowie wywodzili się z Anglii i Szkocji, jednak przyszedł na świat 6 kwietnia 1928 r. w Chicago i w tym mieście spędził całą swoją młodość. Do słynnego Laboratorium im. Cavendisha – znanego z pionierskich prac w dziedzinie fizyki – przybył w październiku 1951 r.