Zaczyna się od marzeń. W powieści Juliusza Verne’a „Z Ziemi na Księżyc” (1866 r.) główni bohaterowie – Impey Barbicane, kapitan Nicholl, Michał Ardan – lecą w kierunku Księżyca w pocisku wystrzelonym z gigantycznej armaty (Kolumbiady) zbudowanej przez Klub Puszkarzy z Baltimore w Ameryce. W rzeczywistości nie miałoby to sensu – chociaż kształt użytego pocisku jako żywo przypomina moduł dowodzenia współczesnych statków kosmicznych – ludzie nie przeżyliby gwałtownego przyspieszenia po wystrzale. Ale Verne zaproponował również sposób na lądowanie statku kosmicznego, który przyjęto w programach Mercury i Apollo. To wodowanie. Ponadto francuski wizjoner wpadł na pomysł, by do rozpędzenia statków kosmicznych wykorzystać także grawitację Księżyca, co sprawdziło się podczas misji Apollo. Verne przewidywał również wykorzystanie promieni słonecznych do ich napędzania – po raz pierwszy żagle słoneczne zastosowali Japończycy w 2010 r. w swoim satelicie Ikaros, który badał Wenus.
Bazooka, V-2 i Sputnik
Książki Verne’a powstawały na fali fascynacji gwałtownym rozwojem nauki i techniki, ale dopiero braciom Wright w 1903 r. udało się skonstruować maszynę cięższą od powietrza, napędzoną silnikiem spalinowym, która potrafiła latać. W tym samym roku miało miejsce inne wydarzenie: Konstantin Ciołkowski, rosyjski uczony polskiego pochodzenia, ogłosił w artykule „Issledowanije mirowych prostranstw rieaktiwnymi priborami” teorię lotu rakiety z uwzględnieniem zmiany masy. Była to pierwsza istotna praca z dziedziny astronautyki. Z czasem ustalił wzór opisujący zależność między prędkością rakiety a jej masą i prędkością gazów wylotowych, zaś w 1929 r.