Podobno Albert Einstein powiedział kiedyś, że kiedy wyginą pszczoły, rodzajowi ludzkiemu pozostaną tylko cztery lata. Potem homo sapiens wymrze z głodu. Tak naprawdę, wielki fizyk raczej nie mógł być autorem tego powiedzenia. Pojawiło się ono w latach 90. dwudziestego wieku, choć pierwsze poważne problemy z populacją pszczół zaobserwowano już w latach 60. Były to sezonowe spadki ich liczebności w Ameryce. Najprawdopodobniej ktoś przejęty losem pszczół przypisał tę sentencję wielkiemu fizykowi, by nadać jej znaczenie (wiele myśli i stwierdzeń przypisywano Einsteinowi tylko w tym celu).
Ale problem jest, i to ogromny. W 2006 r. kolejna fala masowego wymierania pszczół w Ameryce i Kanadzie zaniepokoiła hodowców pszczół, a także ekologów i entomologów. Zjawisku temu nadano nawet naukową nazwę: zespołu masowego ginięcia pszczoły miodnej, czyli Colony Collaps Disorder (CCD). Dziwna zaraza zaczęła się roznosić na inne regiony, także Europę.
W nieprzyjaznym świecie
Przez długi czas uczeni nie potrafili odpowiedzieć, jaka jest przyczyna tego stanu rzeczy. Podejrzewano: chemizację rolnictwa, ocieplenie klimatu, wirusy pszczelej choroby – paraliżu, wykryte w Izraelu i Kaszmirze, a nawet rozwój telefonii komórkowej. Ten ostatni trop był badany, ponieważ pszczoły - podobnie jak ryby, walenie, żółwie i ptaki - posiadają magnetoreceptory, pozwalające im wyczuwać linie sił ziemskiego pola magnetycznego. Wykorzystują tę umiejętność w nawigacji. Oddziaływanie pól elektromagnetycznych sieci telefonii komórkowej miałoby zaburzać tę umiejętność i powodować, że pszczoły tracą orientację i gubią drogę do domu. Nie udało się jednak na razie potwierdzić, że jest tak w istocie.
Wydaje się jednak, że odnaleziono wreszcie głównego sprawcę CCD.