Artykuł został opublikowany w POLITYCE w październiku 2012 roku.
Inicjatorem otwarcia na powrót okien życia w Polsce był kardynał Stanisław Dziwisz: wszystkie dzieci są nadzieją Kościoła i każde trzeba ratować. W trzy miesiące od otwarcia pierwszego, w Krakowie, znaleziono w nim niemowlaka – dziewczynkę. Okna mają zapobiegać aborcji i porzucaniu dzieci w przypadkowych miejscach.
Trafunkowe
Z takich samych powodów w 1736 r. uruchomiono okno, a właściwie koło życia w warszawskim domu podrzutków księdza Piotra Baudouina, gdzie znoszono także noworodki znalezione na ulicach Warszawy i przywożono z innych miejscowości często w stanie agonalnym, karmione przez drogę skwaśniałym krowim mlekiem, papką z chleba, piwem i co tam woźnica miał pod ręką.
W latach 40. XIX w. do domu podrzutków trafiało ok. 1,7 tys. dzieci rocznie. Polska nie stanowiła tu wyjątku. W 1833 r. np. we Francji przyjmowano codziennie 90 takich dzieci.
W XVIII czy XIX w. dzieci powszechnie zabijano. Pismo kobiece „Bluszcz” alarmowało, że znajduje się je utopione w byle kałuży, w studniach, w Wiśle, uduszone albo umarłe na ulicy z zimna i głodu. A i te podrzucone do Baudouina niemowlęta masowo umierały m.in. na gruźlicę, ospę, skrofulozę, żółtaczkę, świerzb i syfilis odziedziczony po rodzicach (co piąte). Najwięcej ginęło z powodu zaburzeń w układzie trawiennym. Ich twarze, pisał któryś z lekarzy w sierocińcu, „pokrywają zmarszczki, które wejrzenie starości nadają, a one umierają wyraźnie zagłodzone”. W 1840 r. umierało co piąte dziecko, w parę lat później – co trzecie. W 1848 r. śmiertelność dochodziła do 61 proc.
Większość tych dzieci to były „owoce grzechu biednych panien służących” – pisał „Bluszcz”.