Przyjechał z Holandii. Hodowlany, bez doświadczeń ze środowiska naturalnego: lasów deszczowych Nowej Gwinei i Australii. Nieświadomy, że można mieć swoje, nawet pięciokilometrowe terytorium, na które nie wolno wejść innemu. A innej – tylko w określonym czasie i wyłącznie na jego warunkach.
W Łodzi dostał sto metrów kwadratowych. Na nich drzewa, ściany, dach. Pod nim jedzenie: jabłka, buraki, myszy, skorupy jajek. W lasach deszczowych niektóre gatunki roślin kiełkowały dopiero po przejściu przez jego układ pokarmowy. Tu nie było na to warunków, poza tym wszystko, co przetrawił, było natychmiast sprzątane.
Za furtką oddzielającą podobny metraż kręciła się przedstawicielka jego gatunku. Większa, cięższa i starsza. On zmieniał umaszczenie na rude, tamta miała imponująco czarne pióra, twardą narośl na głowie i ostre, masywne pazury. Co roku o tej samej porze tamta wydawała dudniące, wibrujące dźwięki. On podbiegał wtedy do furtki, wystawiał głowę, nasłuchiwał. Ale kiedy po pięciu latach otworzono dzielące ich drzwi, zawahał się przed wejściem na obce terytorium. Mimo że tamta na jego widok skakała i przysiadała, jakby zapraszając.
Trudne początki
Michał Sobczak, kierownik sekcji hodowlanej w łódzkim zoo, przyznaje, że z tamtym spotkaniem wiązał duże nadzieje. Do tej pory kazuary hełmiaste – zagrożony gatunek ptaków, z wysokim ryzykiem wymarcia – nie miały w Łodzi szczęścia do rozrodu. Najpierw, w latach 80., musiały kopulować w godzinach pracy personelu, czyli w przedziale od 9.00 do 16.00. Dyrekcja obawiała się, że inaczej zrobią sobie krzywdę, a tak personel miał je na oku i zawsze mógł rozdzielić.