Na Europejski Kongres Kobiet zarejestrowało się prawie siedem tysięcy uczestniczek. Takiej niewspomaganej darmowymi autokarami frekwencji nie powstydziłaby się na swojej konwencji największa partia polityczna. Kilkudziesięciu ważnych gości z zagranicy szczerze chwaliło to wyjątkowe na skalę europejską wydarzenie. A już pierwszego dnia można było usłyszeć, jak premier mówi, że solidarność, równość i brak dyskryminacji ze względu na płeć to priorytety polityki rządzących.
Można powiedzieć: minęły czasy, gdy Sejm rechotał, czytając projekty ustaw o parytetach płci na listach wyborczych. Do Sejmu kandyduje w tym roku 3,8 tys. kobiet. Co prawda kobiety na listach wyborczych mają słabe miejsca i wystawiane są w niepopularnych dla partii rejonach. Ale to i tak postęp.
Zmiany w polityce wymuszane są z trudem, ponieważ, jak zauważyła Agnieszka Graff, „gładkiej równościowej mowie towarzyszą działania pozorowane lub opatrzone taką ilością zastrzeżeń, że po równości zostaje mgliste wspomnienie. Polityka równościowa rządu istnieje, bo wymuszają ją unijne regulacje. Kieruje się ona jednak dwiema zasadami, które skutecznie ją paraliżują. Po pierwsze: równość równością, ale nie wolno zadzierać z Kościołem katolickim. Po drugie: równość ma nas nic nie kosztować – nas, czyli męskie elity i budżet państwa. Władzą się trzeba podzielić tak, by ją zachować, a pieniędzy nie należy wydawać wcale”.
Fakt: ustawa żłobkowa, bez której niemożliwe jest przeciwdziałanie dyskryminacji kobiet na rynku pracy, praktycznie nie działa; ustawa o przedszkolach ma błędy, które umożliwiły gwałtowną podwyżkę opłat. Sejm poważnie debatował nad ustawą całkowicie zakazującą aborcji. Zaś o randze praw kobiet w Polsce świadczy fakt, że „prezentacja informacji” na ten temat przez minister do spraw równego statusu Elżbietę Radziszewską odbyła się przy pustej sali sejmowej.