Przypominamy sobie o nich, kiedy nadchodzą ostre mrozy, zasiadamy do świątecznego stołu, a także 14 kwietnia, kiedy obchodzony jest nieformalny Dzień Ludzi Bezdomnych. Jego pomysłodawcą był Krzysztof Cybruch, jeden z najbliższych współpracowników Marka Kotańskiego, szefa stowarzyszenia Monar i Ruchu Wychodzenia z Bezdomności Markot. Zjawisko bezdomności znane jest od stuleci i występuje w każdym kraju. Dziś mniej walczy się z nim metodami administracyjnymi, raczej stwarza się warunki do wychodzenia z bezdomności i ogranicza przyczyny, które ludzi w nią wpędzają. Uznaje się też prawo do bycia bezdomnym.
Ilu jest ich w Polsce? Pomoc dla bezdomnych jest zadaniem gmin i brakuje zintegrowanego systemu, który dostarczałby informacji o nich na poziomie krajowym. Pomoc świadczy im kilkaset placówek prowadzonych przez samorządy, Kościoły i organizacje pozarządowe. Niektórzy ich działacze mówią aż o 300 tys. bezdomnych bądź osób szukających wsparcia w takich placówkach. Ale ta wysoka liczba wynika stąd, że bezdomni często korzystają z pomocy w kilku miejscach i są wielokrotnie liczeni. Ich rzeczywistą liczbę powinien znać GUS. Podczas ostatniego spisu powszechnego (15–16 kwietnia ub.r.) rachmistrze spisali około 9700 bezdomnych mieszkających w kanałach, w pustostanach, na działkach i w piwnicach. Najwięcej w woj. mazowieckim (17 proc. ogółu), dolnośląskim (13,4 proc.) i w zachodniopomorskim (11,3 proc.). Spisano także lokatorów kilkuset obiektów zbiorowego zakwaterowania (noclegowni, schronisk, domów dla samotnych matek itd.). Ale na oficjalne dane poczekamy do połowy br., bo, jak nam wyjaśniono w GUS, taki termin przewiduje przyjęty jeszcze w 2009 r. przez rząd harmonogram publikacji kolejnych wyników spisu. Podczas wcześniejszego spisu z 2002 r. w zorganizowanych placówkach mieszkało 13 771 osób bez własnego dachu nad głową.