Oświadczam, że publikując w „Polityce” nr 12 z 23 marca 2002 r. artykuł „Sześć lat pokuty” nie miałam zamiaru naruszyć dóbr osobistych pana Stanisława Żółtka ani też pomówić go czy zniesławić. Celem moim było poinformowanie opinii publicznej o fakcie korupcji w samorządzie krakowskim, o którym informowały nie tylko media, ale przede wszystkim prokuratura. Uważam, że dochowałam wszelkich wymogów dziennikarskiej rzetelności. W świetle późniejszych wydarzeń, w szczególności w świetle wyroku uniewinniającego pana Stanisława Żółtka od zarzutów stawianych mu przez prokuraturę, widzę, że zostałam wprowadzona w błąd, a panu Żółtkowi wyrządziłam niezasłużoną przykrość. Z tego powodu szczerze ubolewam. Z dzisiejszej perspektywy widzę też, że zaufanie dziennikarza do informacji płynących z prokuratury winno być mocno ograniczone. Wówczas jeszcze takich doświadczeń z prokuraturą jako dziennikarze nie mieliśmy i darzyliśmy ją pełnym zaufaniem.