George Lucas i Francis Ford Coppola rozpoczynając swoją karierę filmową jednym tchem wymieniali trzech mistrzów kina: Felliniego, Bergmana i Kurosawę. Pod koniec lat siedemdziesiątych mogli spłacić swój artystyczny dług wobec Kurosawy. Pomogli reżyserowi w znalezieniu wytwórni, która zajęła się projektem „Sobowtóra” w momencie, gdy nikt nie wierzył w sukces japońskiego reżysera, który od pięciu lat nie filmował i zaczął popadać w depresję. W „Sobowtórze”, dwuipółgodzinnym dramacie historycznym opowiadającym o klęsce rodu Takeda, jest wszystko, co u Kurosawy najlepsze: XVI-wieczna Japonia i jej zwyczaje jako tło walk prowadzonych przez armie samurajów. Śmiertelnie rannego szoguna Shingena Takedę ma zastąpić wojownik-cień, czyli sobowtór. Okazuje się nim skazany na ukrzyżowanie drobny złodziejaszek, który zamiast na miejsce kaźni, trafia na szczyty władzy i powoli zaczyna wchodzić w swoją nową życiową rolę. Kurosawa stworzył pełen rozmachu, niezwykle malarski film. Powstało arcydzieło obsypane nagrodami: Złota Plama w Cannes (razem z „Całym tym zgiełkiem” Boba Fosse’a), Cezar za najlepszy film obcojęzyczny, nominacje do Oscarów. To podstawowa lektura kinomana.