Wybitni krakowscy historycy, zachęcani przez świetny zespół wydawniczy Oficyny Fogra, przygotowali imponującą historię Polski w dziesięciu tomach. Poszczególne części pisali uczeni z Uniwersytetu Jagiellońskiego, ich dzieło wpisuje się więc w tradycję syntez historycznych stworzonych przez uczonych ze szkoły krakowskiej, począwszy od Michała Bobrzyńskiego i Waleriana Kalinki.
Tom pierwszy autorstwa Janusza Krzysztofa Kozłowskiego i Piotra Kaczanowskiego to „Najdawniejsze dzieje ziem polskich” do VII w. Nie jest to suchy referat z badań archeologicznych, choć archeologia i jej metodologia jest tu skrupulatnie opisana. Talent narracyjny autorów pozwolił jednak z dzieła naukowego uczynić frapującą opowieść.
Jerzy Wyrozumski jest autorem tomu drugiego zatytułowanego „Dzieje Polski piastowskiej”, obejmującego lata od VIII w. do 1370 r. Ten niezwykle ciekawy okres naszych dziejów jawi się czytelnikowi w zupełnie innym świetle i każe zrewidować stereotypy utrwalone przez odległe zwykle od prawdy historycznej powieści czy – nie daj Boże – filmy.
„Dzieje Polski późnośredniowiecznej” (1370–1506) pióra Krzysztofa Baczkowskiego powinny zwłaszcza zainteresować miłośników militariów. Znajdą tu m.in. analizę wojny trzynastoletniej, a także opisy licznych polskich zamków.
Stefan Batory oraz jego kanclerz Jan Zamoyski są bohaterami części tomu napisanego przez Stanisława Grzybowskiego „Dzieje Polski i Litwy” obejmującego lata 1506–1648. Obie postaci zaprezentowano pełnokrwiście i bez lukrowania.
Kolejny tom chciałoby się szczególnie polecić współczesnym politykom, zwłaszcza tym szermującym wytartym sloganem o historii – nauczycielce życia. Józef Andrzej Gierowski, autor „Rzeczpospolitej w dobie złotej wolności” (1648–1763), opisał tu m.