Prezydent George Bush nie jest kąpany w gorącej wodzie. Wbrew oskarżeniom o unilateralizm (że nie liczy się ze zdaniem innych) sprawę przeciwko Irakowi przedłożył komu powinien: Organizacji Narodów Zjednoczonych. 12 września wygłosił przemówienie na sesji plenarnej, gdzie postawił rzecz jasno. Zagrożenie stwarzane przez Irak jest równocześnie sprawdzianem dla samej ONZ. Co zrobi ONZ? Czy okaże się zdolna do rozwiązania kryzysu? Bush ma jedną kartę słabą i drugą mocną. Słaba – to koncepcja wojny prewencyjnej. Uderzenie wyprzedzające przemawia do pragmatyków; to idiotyzm – mówią – żeby policjant, widząc groźnego człowieka na ulicy, czekał, zgodnie z prawem, aż dojdzie do przestępstwa. Jednak prawnik wie, że pobłogosławienie wojny prewencyjnej otwiera w przyszłości pole do niesłychanego bezprawia, w którym silniejszy narzuci innym swoją wolę ubraną w szaty bezpieczeństwa międzynarodowego. Zasada raz przyjęta może być wykorzystana przez kraje mniej porządne i mniej demokratyczne niż USA.
Silna karta Busha to wskazanie, że bezczynność wobec zła nie jest żadną polityką. Lekceważenie dotychczasowych rezolucji ONZ obniża tylko prestiż prawa międzynarodowego i daje zły przykład innym dyktaturom. Amerykański prezydent ostrzega ONZ niedwuznacznie: „Nie będziemy stać bezczynnie i patrzeć, jak niebezpieczeństwo narasta”. Kraj, który tak niedawno doświadczył wielkiej tragedii, ma prawo do ostrego postawienia sprawy i jego przywódca dźwiga zrozumiałą dla wszystkich odpowiedzialność za bezpieczeństwo rodaków. Czy jednak Irak rzeczywiście jest zagrożeniem? Kompetentny londyński Międzynarodowy Instytut Studiów Strategicznych nie daje jasnej odpowiedzi. Senator John McCain, jeden z ośmiu kongresmenów dopuszczonych do ściśle tajnych dowodów (Biały Dom obawia się przecieków i narażenia źródeł wywiadowczych), wykpił to, co mu pokazywano.