Nie porzucaj mnie

14 września 2002

Na organizatorów imprez padła trwoga. Biznes rozwodzi się z kulturą. Do niedawna szczodrzy sponsorzy mówią dzisiaj: „Teraz nie, bo jest marna koniunktura”.

Na początku lat dziewięćdziesiątych byliśmy świadkami spektakularnego małżeństwa z rozsądku. Sakramentalne „tak” powiedziała wiecznie cierpiąca z powodu braku gotówki kultura oraz potrzebujący reklamy i wiarygodnego wizerunku młody polski biznes. Przez całą dekadę obie strony dość sumiennie wypełniały intercyzę. Banki i korporacje mogły chadzać w glorii mecenasa, a reżyserzy mieli za co kręcić filmy, zaś plastycy – organizować wystawy.

Polityka 37.2002 (2367) z dnia 14.09.2002; Kultura; s. 66

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.