Prezesowi Stowarzyszenia Filmowców Polskich Jackowi Bromskiemu trudno odmówić talentów organizacyjno-administracyjnych, a jego niewątpliwe zasługi i osobiste zaangażowanie w walkę o uchwalenie ustawy o kinematografii oraz powołanie Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej nie wymagają przypominania. Jeśli jednak chodzi o wyczyny artystyczne, różnie z tym bywa. Nie ulega wątpliwości, że „Kochankowie roku Tygrysa” – historycznie pierwsza polsko-chińska koprodukcja – to ambitna porażka, o której zapewne i sam autor chciałby jak najszybciej zapomnieć. Melodramatowi, rozgrywającemu się na początku ubiegłego stulecia, o gwałtownym, łamiącym bariery kulturowe uczuciu między nastoletnią dziewczyną z Mandżurii (Li Min) a polskim zesłańcem, uciekinierem z Syberii (Michał Żebrowski), najwyraźniej brakuje dramaturgicznego błysku oraz zmysłowej magii, które uwiarygodniałyby tę historię. Pierwsza połowa filmu zamiast solidnego psychologicznego tła funduje widzom opisy dziwów i cudów Kraju Środka, niezbyt zresztą atrakcyjnie fotografowanych, z polowaniami na sobole, jelenie i tygrysy jako motywem przewodnim. Nasz amant snuje się upozowany na chińskiego myśliwego i aż żal patrzeć, jak teatralnymi minami stara się wytworzyć jakieś napięcie, którego w scenariuszu nie ma. W drugiej części następuje długo oczekiwany zwrot w kierunku romansu, ale i tu na próżno szukać jakichś niespodzianek, bo jedyną przeszkodą w amorach jest męska grzywka i chłopięcy strój urodziwej dziewczyny, na wszelki wypadek przebranej przez rodziców za wiejskiego parobka. Kiedy podstęp wychodzi na jaw i może wreszcie dojść do konsumpcji miłosnego związku w pięknych okolicznościach przyrody, nieoczekiwanie pojawiają się napisy końcowe, a w świadomości widza rodzi się dojmujące poczucie straconego czasu.