Archiwum Polityki

Sen jest życiem

Żył kiedyś uczony mąż, który każdego potrafił pocieszyć.

– Rebeniu – westchnął kolejny strapiony – miałem straszny sen, do tej pory nie mogę przyjść do siebie.
– Co ci się śniło? – przerwał mu sławny pocieszyciel.
– Śniło mi się, że nie miałem nóg.
– Uspokój się. To znaczy, że będziesz jeździł konno.
– Ale ja nie umiem jeździć konno.
– W takim razie urosną ci skrzydła.

Gdyby dziś znalazł się podobny krzewiciel optymizmu, wśród rzeszy jego petentów znaleźliby się medialni politycy. Świecący nieobecnością na Wiejskiej podczas nieważnych debat o służbie zdrowia czy budżecie. Wyobraźmy sobie, że do objaśniacza snów przydreptał poseł Cymański.

– To ja miałem sen – jęknął. – Śniło mi się, że spojrzałem w lustro i zamarłem: przecież ja nie mam głowy!
– I to nazywasz zmartwieniem? Głowę ma twój prezes, to najważniejsze. Dla każdego wystarczy jego rozumu.

Ledwo Cymański wyszedł, zjawił się zafrasowany Gosiewski.

– Co cię sprowadza? – spytał uczony mąż. – Śniło mi się, że zapuściłem krótką bródkę.
– No i co.
– Ona sięgała do ziemi.

Nie wiemy, co odpowiedział rebe – do jego izby wtargnął zdenerwowany Olejniczak.

– Ratuj! Wiesz, co mi się śniło? To był koszmar! Śniło mi się, że ja – Olejniczak – jestem Napieralskim.
– Sen jak sen, żadne mecyje.
– Dobrze ci tak mówić, uczony mężu: ty nie wyobrażasz sobie, jak ja w tym śnie nie znosiłem siebie! Jak kopałem się po kostkach, jak rywalizowałem z tym Olejniczakiem, będąc Napieralskim.

Przepraszam, że tyle jest o snach, ale coraz częściej budzę się z myślą, że to, co oglądam na jawie i o czym czytam w gazetach, popatrując równocześnie na ekran telewizora, przyśniło mi się tylko.

Polityka 8.2008 (2642) z dnia 23.02.2008; Groński; s. 96
Reklama