Debata nad exposé premiera nowego rządu jest jedną z najważniejszych dyskusji politycznych. To pierwszy moment, gdy premier określa cele i zadania rządu, a opozycja wykłada swoje racje. Taka konfrontacja przynosi również pierwsze spory i potyczki, w których parlament zaczyna pokazywać swoje prawdziwe oblicze.
Wystąpienie szefa rządu pozostawiło niedosyt. Można było się spodziewać zdecydowanie więcej. Może nawet nie owych konkretów, o które później tak się dopominano, na konkrety przyjdzie bowiem czas przy budżecie i ustawach okołobudżetowych, ale wyraźnego politycznego pomysłu na państwo. Premier Miller tymczasem potraktował swe wystąpienie nadzwyczaj pragmatycznie, przedstawiając mniej lub bardziej ogólnie katalog działań na 100 pierwszych dni, na najtrudniejszy rok 2002 i na całą czteroletnią kadencję. Millerowi, politykowi sprawnemu i mocnemu, zabrakło właśnie owej politycznej mocy, tego czegoś, co sprawia, że chce się go słuchać. Być może sam premier miał świadomość słabości swego exposé, w drugim bowiem – już o wiele lepszym – wystąpieniu mówił o tym, że jego gabinet jest tylko jednym w sztafecie zmieniających się rządów, że nie przychodzi kończyć żadnej rewolucji i żadnej rewolucji zaczynać. Ciągłość, kontynuacja zmian jest po 1989 r. wielką wartością polskiej polityki. Dobrze, że krytykując bezlitośnie i często niesprawiedliwie (jak to przy takich okazjach bywa) swych poprzedników tę wartość premier Miller jednak dostrzegł.
W exposé było oczywiście wszystko co najważniejsze: ustabilizowanie finansów publicznych jako zadanie na najbliższe 100 dni, w perspektywie roku – stworzenie podstaw do rozwoju gospodarczego, w ciągu 4 lat – doprowadzenie do trwałego ożywienia gospodarczego. Była zapowiedź wielu działań dla zahamowania wzrostu, a następnie obniżenia bezrobocia, dla ożywienia przedsiębiorczości, wzmocnienia odpowiedzialności rządu za politykę zdrowotną, zobowiązanie do wspierania rolnictwa.