O kryzysie zawodu pielęgniarki pisaliśmy wiosną ("Czepek na kołku", Polityka 16). Od tamtego czasu niepokój w środowisku pielęgniarskim jeszcze się pogłębił. - Reprezentanci resortu zdrowia na spotkaniach ze środowiskiem medycznym mówią o reformie ochrony zdrowia tak, jakby realizowali ją wyłącznie lekarze, ani słowa o pozostałych członkach zespołu terapeutycznego, czyli pielęgniarkach, położnych, rehabilitantach, fizjoterapeutach - twierdzi Ilona Tułodziecka, prezes Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych. - Do wprowadzenia reformy pozostało zaledwie trzy miesiące, chcemy się wreszcie dowiedzieć, na jaki status możemy liczyć.
Władze Ministerstwa Zdrowia, goszczące niemal nieustannie w swoich gabinetach anestezjologów, nie znalazły czasu, aby porozumieć się z pielęgniarkami. - Obecny rok był dla pielęgniarek bardzo trudny - przyznaje Grażyna Wójcik, dyrektor departamentu pielęgniarstwa w Ministerstwie Zdrowia. - Mimo deklaracji rządu nie zastosowano żadnych działań systemowych, prowadzących do poprawy sytuacji materialnej i standardów pracy pielęgniarek i położnych. Przykładem może być kontraktowanie usług medycznych, na którym zyskali przede wszystkim lekarze, natomiast pielęgniarki stawiano często pod ścianą proponując umowy zlecenia na najgorszych warunkach finansowych.
Wielka niewiadoma
Od 1 stycznia przyszłego roku za świadczenia zdrowotne płacić będą kasy chorych, które podpiszą kontrakty ze szpitalami, przychodniami, praktykami lekarzy rodzinnych oraz pielęgniarkami (indywidualnie lub z grupowymi praktykami pielęgniarskimi). W ramach przygotowań do reformy już w połowie 1995 r. Ministerstwo Zdrowia rozpoczęło kampanię edukacyjno-informacyjną promującą kontraktowanie świadczeń pielęgniarskich. Zachęty były trzy: samodzielność, jednoznaczny zakres odpowiedzialności oraz motywacja finansowa.