Artykuł Mariusza Czubaja [„Polak na zielonej trawce”, POLITYKA 46/03, na temat marihuany] (...) może stać się przyczynkiem do poważnej dyskusji na temat obecnego kształtu ustawy antynarkotykowej w Polsce i sposobach radzenia sobie z problemem narkomanii.
Niestety, Polska jest krajem, w którym obowiązuje jedna z najbardziej restrykcyjnych ustaw w Europie. Bardziej skrajne przepisy przyjęły tylko państwa byłego Związku Radzieckiego. Konsekwencją takiego podejścia jest eksplozja narkomanii w krajach takich jak Rosja czy Ukraina. Przyjęcie represyjnych rozwiązań prawnych nie tylko nie powoduje zmniejszenia rozmiarów problemu, lecz przyczynia się do gwałtownego wzrostu liczby zakażeń wirusem HIV i innymi chorobami przenoszonymi poprzez krew. (...)
Znowelizowana ustawa nakłada obowiązek karania za posiadanie narkotyków nawet na własny użytek. Karanie osoby uzależnionej ma wątpliwy charakter resocjalizacyjny. Fikcją jest wysyłanie zatrzymanego na przymusowe leczenie: kolejki do ośrodków terapii uzależnień są tak długie, że system nie nadąża za potrzebami, a terapia odwykowa „na siłę” nie sprawdza się, na przykład u osób uzależnionych od alkoholu. (...)
Europa Zachodnia patrzy na kwestię narkomanii jako na problem zdrowotny: jest to choroba. Należy ją leczyć, a nie karać. Należy stworzyć ludziom jak najwięcej różnorodnych opcji wyjścia z nałogu, zaś w przypadku nieskuteczności terapii zapewnić im możliwość w miarę normalnego funkcjonowania, bezpiecznego zarówno dla nich jak i dla ich otoczenia. Obok leczenia abstynencyjnego ważne jest udostępnienie leczenia substytucyjnego, a także programów takich jak wymiana igieł i strzykawek.
Wytyczne Unii Europejskiej opierają się na założeniu, że osoba uzależniona od narkotyków, tak jak każdy obywatel, ma niezbywalne prawo do korzystania z jak najlepszej opieki medycznej.