Miejsce, w którym żyjemy, traktujemy jako rzecz naturalną i w hierarchii problemów decydujących o naszej kondycji nie zaliczamy do szczególnie istotnych. Za najważniejsze czynniki uważamy własny wiek (im jesteśmy starsi, tym gorzej), posiadanie grona przyjaciół oraz sytuację materialną. Większość osób pytanych o swoją miejscowość wyraża z niej zadowolenie. Takie wnioski płyną z „Diagnozy społecznej”, cyklicznych badań socjologicznych pod kierunkiem prof. Janusza Czapińskiego. Podczas najnowszej edycji „Diagnozy” ponad 80 proc. ankietowanych deklarowało, że w różnym stopniu, ale ogólnie jest zadowolonych z miejsca, w którym żyją. Poziom zadowolenia rósł wraz z wielkością miasta (88,5 proc. w przypadku miast powyżej 500 tys. mieszkańców), jednak nawet mieszkańcy wsi wykazywali niewiele mniejszą satysfakcję.
To dość zaskakujące, bo w osiąganiu trzeciego w hierarchii celów (sytuacja materialna) miejsce zamieszkania ma znaczenie kluczowe. Związek między wielkością miasta a dochodami gospodarstw domowych, a więc możliwością realizacji najważniejszych aspiracji materialnych, jest wyraźnie widoczny w wynikach badania. Im większe miasto, tym wyższe przeciętne dochody gospodarstw i mniejsza obawa popadnięcia w biedę. Teoretycznie więc z uwagą powinniśmy rozglądać się za dobrym adresem.
„Diagnoza”, choć dostarcza wielu szczegółowych informacji na temat życia Polaków, nie pokazuje precyzyjnie geografii „dobrostanu”, gdzie ludzie odczuwają szczególną satysfakcję z własnej sytuacji. Autorzy opracowania posługują się jedynie syntetycznymi kategoriami wielkości miast i operują nimi na poziomie województw. Dlatego postanowiliśmy sami sprawdzić, jaką jakość życia oferują mieszkańcom największe miasta polskie i gdzie mieszka się najlepiej.