Wieloletni przewodniczący Rady Państwa PRL, w tamtych latach odpowiednik głowy państwa. Profesor historii, uczestnik kampanii wrześniowej, walk pod Narwikiem i ruchu oporu we Francji. W 1945 r. powrócił do kraju. Był przewodniczącym ZG Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego i działaczem PPS (wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego tej partii przed jej połączeniem z PPR w PZPR). Długoletni członek KC PZPR, w latach 80. członek Biura Politycznego. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, Sejmu Ustawodawczego i przez 9 kadencji poseł na Sejm. W l. 1966–71 wiceprezes PAN i zarazem do 1972 r. minister szkolnictwa wyższego. Przewodniczący Rady Naczelnej ZBoWiD (wtedy mianowany generałem brygady). Od 1931 r. pracownik UW, a od 1946 profesor Akademii Nauk Politycznych, a potem UW. Autor wielu prac z najnowszej historii Polski. Za dzieło „Polityka PPs w czasie wojny 1914–1918” otrzymał Nagrodę Historyczną „Polityki” w 1959 r.