Obejrzałem pomniczek na placu Bankowym. Nie ma mowy, żeby tego Jula aresztował poprzedni pomnikowy mąż (Feliks mu było). Słowacki ma tors atlety, każdy gruźlik mógłby mu pozazdrościć. No a te bicepsy... Mickiewicz musiałby długo się zastanawiać, czy wywalić rywala do tytułu Wieszcza z zebrania towiańczyków gniewnym porykiem: – Paszoł won, durak! Dreptając w pobliżu cokołu obserwowałem nadal żywy odbiór poezji J.S. Oto do pomnika zbliża się działacz PSL z otoczenia prezesa Kalinowskiego. Podczytuje program SLD-UP. I wzdycha lirycznie:
Rozłączeni – lecz jedno o drugim pamięta,
Pomiędzy nami lata siwy gołąb smutku –
PSL zdrowo possie, dorwie się do sutków
Władzy – to dla ludowców najlepsza przynęta.
Zielona koniczynka o gabarytach Stefaniuka oddala się. Miejsce zajmuje socjaldemokrata, kontynuując myśl zwartą w wierszu:
Wiem, o jakiej godzinie wraca bolu fala.
Wiem, jak trudno pogodzić się dzisiaj z tym, że – per
„Panie pośle” się mówi i gadać pozwala,
Odkąd lep na komuchy nazywa się Lepper.
Socjaldemokrata ustępuje Pola, dodając na bis fragment większej całości:
Smutno mi, Boże! – Dla nas na Zachodzie
Przyrzeka Unia czas nowych narodzin,
Lecz teraz w Unię tępe ostrze bodzie:
To Liga Rodzin.
Ojczulek Rydzyk przewodzi tej sforze...
Smutno mi, Boże!
Ledwo w październikowym powietrzu przebrzmiały słowa poety, rozległ się przejmujący szloch. Pod pomnikiem pojawił się awuesiarz:
Jako na matki odejście się żali
Mała dziecina, tak Buzek łzą ciurka.
Patrząc na wynik swój (w zerowej skali)
Trzyma się biurka.
Że musisz odejść, zacny profesorze
Smutno mi, Boże!
Po awuesowskiej płaksie, cóż za zmiana: na plac Bankowy wkracza dziarski duecik: bliźniaki jednojajowe – Prawo i Sprawiedliwość.