Rysunek z 10 strony (POLITYKA 12) z napisem: „Jeśli przeżyje, jego rehabilitacja zrujnuje szpital”, zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Uświadomiłem sobie, że dla przeciętnego odbiorcy taka wypowiedź to ponury żart ukazujący sytuację rzeczywistą w krzywym zwierciadle. Tyle że zwierciadło wcale nie jest krzywe: taka sytuacja właśnie się rozgrywa na moim oddziale. Pacjentka przeżyła operację ratującą życie, za którą kasa chorych nie zapłaci, bo nie przewiduje potrzeby wykonywania takich operacji. Leczenie pooperacyjne, od którego w tej chwili zależy, czy pacjentka przeżyje, również nie jest pokrywane przez kasę chorych, a kosztuje majątek. Jego przerwanie oznacza nieuchronną śmierć głodową. Nie ma mowy o wynegocjowaniu czegokolwiek z kasą, o przeniesieniu pacjentki do szpitala wyższego rzędu. Pacjentka żyje, płacą za to ze swoich poniżających stawek za hospitalizację inni pacjenci. Przeraża mnie, że społeczeństwo żyje w nieświadomości tragedii, bo tym tłumaczę sobie, że taki rysunek pojawia się w formie żartu.