Drogi Panie Adamie, List Pana zrobił na mnie wielkie wrażenie. Nie myślałem, że po tylu latach zmagań z najrozmaitszymi przeciwnościami mam jeszcze do wykonania jakieś zadanie, którego oczekuje ode mnie widownia. Jeśli tak jest, będzie to dla mnie wielkie wsparcie w tych niełatwych latach polskiego kina.
Pisze Pan o polskim kinie i jego obowiązkach, jakby było ono w prostej linii kontynuacją naszej wielkiej narodowej literatury. Wielkie to dla nas filmowców wyróżnienie. Zasłużyliśmy jednak na nie również takimi filmami jak „Faraon” Kawalerowicza, Trylogia wg Sienkiewicza-Hoffmana, Hasa „Pamiętnik znaleziony w Saragossie” i „Lalka”, „Dziady” Konwickiego i wiele innych filmów będących przeniesieniem na ekran naszej podstarzałej, jak się Pan wyraża, literatury. Ekranizację „Zemsty” pomijam, gdyż tu wyręczył mnie znakomicie Jerzy Pilch, motywując niezwykle trafnie powody, dla których przenoszę to arcydzieło na ekran.
Proszę też nie lekceważyć „Wesela”. Dramat Wyspiańskiego zaistniał w dużym stopniu w świadomości Polaków dzięki mojemu filmowi. Proszę pomyśleć, że w ciągu trzech pierwszych miesięcy eksploatacji „Wesele” obejrzało więcej widzów niż na deskach scenicznych od premiery w 1901 r. do 1975 r., kiedy film ten wszedł na ekrany.
To również dzięki tym adaptacjom domaga się Pan dziś ode mnie filmu o polskim losie, o co dawniej mógłby Pan prosić raczej Stefana Żeromskiego.
Chce Pan, abym „nie siadał więcej do fraszków”, jak się miał wyrazić Mickiewicz po napisaniu „Pana Tadeusza”, że pozwolę sobie na to niewłaściwe porównanie. Chętnie podjąłbym Pana wezwanie, gdyż temat, który mi Pan proponuje, jest ważny, a pomysł na film śmiały.