Aleksander Kaczorowski: Praski elementarz. Wydawnictwo Czarne. Wołowiec 2001, s. 80
Pierwsza książka Aleksandra Kaczorowskiego jest zbiorem esejów, ale też w pewnym sensie książką przygodową. Opowiada o czeskich pisarzach XX wieku, o osobistych „spotkaniach” autora z ich utworami. Najwięcej uwagi poświęca on Bohumilowi Hrabalowi, Milanowi Kunderze, Ocie Pavlowi, Jiremu Weilowi. Przywołuje też nazwiska Ladislava Klimy, Jakuba Demla, Richarda Weinera, Jaroslava Haška, Jaroslava Seiferta i innych. Pisze również o Franzu Kafce, którego twórczość, choć należy do innego obszaru językowego, jest nierozerwalnie związana z Pragą. Bo właśnie to miasto łączy wszystkich wymienionych pisarzy. Można by rzec, że „Praski elementarz” to sześć opowieści z Pragą w tle. Tytuł niesie zresztą i inne znaczenie – to „elementarz” dla tych, którym nieobce są sprawy literatury, a których interesuje fenomen miasta nad Wełtawą.
Kaczorowski zaczyna od bardzo ciekawie opracowanego przewodnika po Pradze literackiej. Opowiada też o własnych podróżach śladami pisarzy, o odwiedzinach miejsc związanych z ich życiem, o swoich studiach bohemistycznych, o rodzącej się fascynacji krajem naszych południowych sąsiadów – „dzięki przygodzie z czeską kulturą zyskałem drugą duchową ojczyznę, w której nieraz czuję się lepiej i pewniej niż we własnej”. Chciałoby się powiedzieć, że Kaczorowski najwidoczniej znalazł „swoją Pragę”. I dodać, że potrafi o niej ciekawie opowiadać...
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców][czytadło][złamane pióro]