Stare matki starych, upośledzonych ni to dzieci, ni dorosłych budują dla nich Dom Dożywotniej Opieki. Jak już go zbudują, będą mogły spokojnie umrzeć.
Adaś, 51 lat, musi mieć matkę w zasięgu wzroku
Maria Rogowska budzi tęgiego mężczyznę z kapucyńską łysiną na czubku głowy. Dobrze, żeby sprawy fizjologiczne załatwił w domu, nie w ośrodku, bo załatwia je nieporządnie. Matka obmywa Adasia, ubiera, potem goli. – Spokojnie Adaś – walczy ze sztywnym ciałem. Drzwi do łazienki nie mają klamki, bo Adaś nie umie ich otwierać.
Matka kroi chleb z masłem na cząstki. Popity mięknie w ustach, bo Adaś nie ma górnych zębów. Walczy z cząstką chleba, zaciskając zgryz nienaturalnie w podkówkę. Adaś umie powiedzieć „mama”, „u”, a nawet „rrr”. Kubek z herbatą dzwoni o dolne zęby. Matka nakłada Adasiowi rękawiczkę na jedną rękę, bo Adaś ma manię: skubanie jednej dłoni drugą.
Polityka
11.2008
(2645) z dnia 15.03.2008;
Ludzie;
s. 96