Stowarzyszenie siedzi zabarykadowane w biurze, we wsi Goździelin pod Ostrowcem Świętokrzyskim. Biuro to nadgryziony zębem czasu piętrowy dom na nieogrodzonej działce. Zabarykadowane Stowarzyszenie to osobiście przewodnicząca Dorota Grobelny i jej zastępca Tomasz Sarbiewski (właściciel budynku). Oboje około trzydziestki, ona energiczna, gadatliwa, on milczący. – W zarządzie działa jeszcze pani Danusia – informuje pani Dorota – ale zastraszyli ją, wyjechała do Anglii.
To pech, bo tylko pani Danusia miała telefon, a za jego pośrednictwem kontakt ze światem. Pozostałym działaczom stowarzyszenia („mamy 24 członków i kilkuset sympatyków”) telefony wyłączono. – Niszczą nas metodycznie – wyjaśnia pani Dorota. Po głębokim namyśle podaje jednak numer telefonu komórkowego należącego do członka organizacji pana Wiktora. Ale pan Wiktor nie przyznaje się do Stowarzyszenia. Rozmowa z panem Wiktorem nie jest łatwa, mówi wolno, z obcym akcentem, przeważnie nie odpowiada na pytania i najczęściej używa jednej frazy: – A pan co? Okazuje się, że pan Wiktor jest Ukraińcem czasowo przebywającym w Ostrowcu. Pani Dorota wyjaśnia: – Od niedawna nasze Stowarzyszenie jest międzynarodowe, polsko-ukraińskie.
Pokrzywa i badyl
W wypisie z rejestru stowarzyszeń Sądu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu nie ma ani słowa o międzynarodowym zasięgu Stowarzyszenia Larix Polonica. Organizację zarejestrowano w 1998 r. Celem działalności jest integrowanie środowiska społecznego, a poza tym: inicjowanie, współdziałanie, organizowanie i reprezentowanie. Pani Dorota niechętnie ujawnia dane członków: – Moja mama, sąsiad, koleżanka Agnieszka z mężem, to na razie wystarczy.
A jeszcze dwa lata temu Stowarzyszenie było na fali.