Po lekturze „Kronik wstydliwych pragnień” Zofii Sawickiej [POLITYKA 38] nasunęły mi się dwie refleksje. Po pierwsze, choć w artykule pojawia się sformułowanie „nurt gejowsko-lesbijski w polskiej literaturze”, poświęcony jest wyłącznie nurtowi gejowskiemu. (...) Gdy mowa o homoseksualizmie (czy literaturze dotyczącej homoseksualizmu), „zapominanie” o lesbijkach jest, niestety, nagminne – tak jak gdyby homoseksualizm dotyczył tylko jednej płci. (...) Po drugie, autorka często używa terminu „literatura homoerotyczna”, co – biorąc pod uwagę przytoczone przez nią przykłady (powieści Witkowskiego, Żurawieckiego, Iwaszkiewicza itd.) – wydaje się niewłaściwe. Erotyzmu w nich nie więcej niż np. w powieściach Houllebecqa czy Coetzee‘ego, a jednak nie zaliczylibyśmy dzieł tych autorów do nurtu „literatury heteroerotycznej”.
Błąd polega tu na utożsamieniu literatury o homoseksualistach z literaturą (homo)erotyczną. Autorka artykułu zdaje się ulegać stereotypowi postrzegania homoseksualistów wyłącznie poprzez seksualny pryzmat. Sformułowanie z okładki „Polityki” – „literatura gejowska” – jest bardziej na miejscu (...).
Mariusz Kurc,
Kampania Przeciw Homofobii