Idea inwestowania w hotele była w 1989 r. ze wszech miar słuszna. Rosło zainteresowanie Polską, miliony turystów chciały odwiedzać kraj Solidarności i papieża. Tysiącom grup trzeba było jednak odmawiać z prostej przyczyny – braku miejsc w hotelach. Była więc gwarancja, że 14 mln dolarów nie zmarnuje się, hotele będą przynosić zyski. Nie tylko państwu zresztą, ale i ZHP, którego tzw. jednostką statutową było Biuro Usług Turystycznych (BUT) Harctur. Krótko mówiąc zyski biura miały wspierać działalność statutową związku.
Western na Eastern
Jednak od samego początku kierownictwo Harcturu starało się sprawę zachachmęcić. Świadczy o tym fakt, że – jak wynika z dokumentów – kontrakt z wykonawcą trzech hoteli, brytyjską firmą HBB Ltd., podpisało nieistniejące już od prawie dwóch miesięcy BUT Harctur. Zostało ono bowiem rozwiązane – zgodnie z uchwałą Rady Naczelnej ZHP z 27 października 1989 r. – aktem notarialnym z 7 listopada 1989 r., zaś kontrakt z HBB podpisano 29 grud-nia 1989 r.
O ile zmiana statusu BUT jako jednostki statutowej bez osobowości prawnej w spółkę (o nowej nazwie Harctur sp. z o.o.) była w zmieniających się warunkach gospodarczych uzasadniona, o tyle dziwić może, że fakt ten przez wiele miesięcy ukrywano przed wykonawcą. Tak że jeszcze w listopadzie 1991 r. pełnomocnik HBB prosił o odpowiedź na pytania: „Kto jest uprawnionym dysponentem kredytów dewizowych? Kto jest legitymowanym prawnie do reprezentowania interesów inwestora? Kto jest uprawniony do sprawowania nadzoru inwestorskiego?”
Kiedy pierwszy z trzech hoteli, poznański Park, był już prawie gotowy, 28 lutego 1991 r. powstała Best Eastern Plaza Hotels sp. z o.o. Nie mylić z Best Western, jedną z największych w świecie amerykańskich sieci hotelowych.