Kolejny film Woody Allena, w którym rozwija on swój ulubiony temat, jego zdaniem nie dość obsłużony przez kino: środowisko amerykańskiego przemysłu widowiskowego. Tym razem jest to monografia jakoby czołowego gitarzysty jazzowego z lat 30. Emmeta Raya, przedstawiona tak jak zazwyczaj robi się rekonstrukcje życiorysowe: wypowiedzi osób, które znały artystę, jego nagrania, pamiątki po nim... Różnica w porównaniu z podobnymi dokumentami polega na tym, że oglądamy również jego osobiste koleje. Łączył on spontaniczny geniusz muzyczny z infantylizmem, egoizmem i fałszywą opinią o sobie samym. Jego ulubioną rozrywką jest strzelanie z rewolweru do szczurów, przyglądanie się przejeżdżającym pociągom oraz kleptomania: kradnie popielniczki, by je zaraz potem wyrzucić, prócz tego cechuje go nonszalancja wobec kolejnych towarzyszek życia, którym uporczywie tłumaczy, że jako wyjątkowy talent nie ma wobec nich zobowiązań. Charakter ten jest oryginalną kreacją Allena: dorównuje on tu pisarzom, którzy tworzą postaci jak żywe, co mówię, lepsze niż żywe. Jest tu uderzający problem psychologiczny: osoba przeciętna czy nawet mniej: niedojrzała wewnętrznie, w której – gdy bierze się do swojej sztuki, wybucha geniusz, który mieszka w niej, zdawałoby się, jako potęga skądinąd, druga dusza, rodzaj demona. A jednak, stwierdza Allen, jedno łączy się z drugim: gdy Ray uświadamia sobie, że kochał kalekę-niemowę Hattie, którą samolubnie porzucił, okazuje się, że jego talent również nie ma już oparcia. Zaś następnym wielkim tematem filmu jest jazz epoki klasycznej, uwielbiany przez Allena (on sam uprawia klarnet): film przynosi istny koncert gitary solo, w tym oryginalne nagrania Django Reinhardta (1910–1953), do którego Ray żywi kult i mdleje, gdy się styka z owym mistrzem, skądinąd pochodzącym z Europy.