Helen Fielding: W pogoni za rozumem. Dziennik Bridget Jones. Tłum. Aldona Możdżyńska. Zysk i S-ka. Poznań 2000, s. 346
Tytułowa bohaterka przekroczyła trzydziestkę, pracuje w mediach, pali jak smok, nie stroni od alkoholu i uwielbia seks. Ma obsesję na punkcie swojej wagi, potarganych włosów oraz lecących oczek w rajstopach. Jeżeli w pierwszej części „Dziennika” dręczyła ją samotność, którą usiłowała zabić związkiem z „emocjonalnym popaprańcem”, to w części drugiej Bridget przechodzi udrękę w stałym związku z bardzo porządnym facetem. I aby wyjść na prostą, czyta tony poradników w stylu „Jak kochać rozwiedzionego mężczyznę, nie wpadając w obłęd”. Z książki Helen Fielding wyłania się pełen uzasadnionych paradoksów obraz kobiety początku XXI wieku. Kobiety rozdartej między tym, jaka jest w rzeczywistości, a tym, jak by ją chciało widzieć społeczeństwo. Bridget nie przypomina bogiń z okładek kolorowych pism, czułych matek z reklam środków piorących czy businesswoman, pnących się z żelazną konsekwencją po kolejnych szczeblach kariery. Jej psychiczna kruchość i roztrzepanie zaprzeczają wizerunkowi superkobiety. Fielding jednak nie przeprowadza psychologicznej analizy dziewczyny zmaltretowanej pogonią za ideałem, natomiast daje obyczajową obserwację skrzącą się absurdalnym humorem. To jedna z tych książek, które u każdego czytelnika wywołują wybuchy śmiechu. Zarówno humor, jak i forma (pamiętnikarskie zapiski tworzą krótkie, łatwe do czytania rozdziały) przyczyniają się do sukcesu „Dziennika”, sprzedanego na świecie w 4 mln egzemplarzy.
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców][czytadło][złamane pióro]