Wytwórnia Filmów Dokumentalnych, a zwłaszcza jej archiwum, to skarb bezcenny dla historyków zajmujących się dziejami najnowszymi. Tu bowiem znajdują się zdjęcia rejestrujące wszystkie ważne wydarzenia od końca wojny do czasów współczesnych.
WFD świętuje jubileusz 50-lecia istnienia. Czym więc uczcić taki jubileusz? Oczywiście filmem. Znany dokumentalista, reżyser Andrzej Titkow sięgnął do gigantycznych zasobów archiwalnych, by ze starych kronik, z filmów tu powstających zmontować historię wytwórni z ulicy Chełmskiej. A przecież historia WFD to historia Polski.
Wzruszające swą patyną zdjęcia archiwalne reżyser postanowił przepleść wypowiedziami kolegów – reżyserów, operatorów, redaktorów, oświetlaczy. Namówił więc do zwierzeń Andrzeja Wajdę, Jerzego Hoffmana, Agnieszkę Holland, Andrzeja Kondratiuka, Witolda Sobocińskiego i jeszcze wielu innych wybitnych artystów. Wydawałoby się, że sukces ma w kieszeni.
Trwający 50 minut obraz ogląda się jednak z narastającym rozdrażnieniem. Wybrane bez ładu i składu zdjęcia archiwalne przerywane są nie związanymi z obrazami wypowiedziami słynnych filmowców. Z ich opowieści widz dowiaduje się głównie o tym, że wytwórnia była sypialnią, knajpą i miejscem spotkań towarzyskich. Wszyscy tu pracujący z rozrzewnieniem wspominają swoje najszczęśliwsze lata młodości. W nieoczekiwanych momentach pojawiają się też jakieś inscenizowane scenki lub pokazywane są fragmenty przygotowań do kolejnych produkcji.
W ten sposób zamiast portretu jubileuszowego instytucji wielce zasłużonej dla polskiej kultury filmowej powstał zmontowany ciąg ruszających się obrazków. W starej WFD robiono filmy lepsze i gorsze, prawdziwe i mniej prawdziwe, ciekawe i mniej ciekawe.