Jednym z klasycznych motywów w powieści kryminalnej jest łączenie krwawych zdarzeń ze zjawiskami astronomicznymi. Rozmaici szaleńcy wychodzą na powierzchnię przy pełni księżyca, zaćmieniach słońca lub – w wyrafinowanych przypadkach, a do takich należy „Ekwinokcjum” Michaela White’a – gdy promienie słońca padają na równik pod kątem 90 stopni. Czegoż tu nie mamy: morderstwo studentek w nobliwym Oksfordzie, tajemnice alchemików, okultyzm, Zakon Czarnego Sfinksa, sir Isaac Newton itd. A przede wszystkim – jest tu spora doza cierpkiego dystansu i angielskiej ironii wobec opowiadanych zdarzeń. Tak jakby autor bawił się konwencją thrillera historycznego i sprawdzał, co jeszcze z tym gatunkiem można zrobić. I z pewnością ten dystans wyróżnia powieść White’a spośród setek innych klonów po Danie Brownie.
Michael White, Ekwinokcjum, przeł. Maciej Szymański, Wyd. Rebis, Poznań 2006, s. 319