Rok 2004 był okresem silnego ożywienia gospodarczego. PKB – to na razie szacunki – zwiększył się o 5,4 proc., a Polska umocniła swoją pozycję w gronie najszybciej rozwijających się państw regionu. A przecież w tym samym czasie nasz główny partner handlowy – Niemcy – niemal co kwartał weryfikował w dół prognozy wzrostu. Swoją drogą, aby obiektywnie ocenić piętnaście lat polskich przemian, warto spojrzeć na wschodnioniemieckie landy. Nie mieliśmy miliardów marek i euro, nie mieliśmy żadnego „dobrego wujka”, a rozwijamy się dzisiaj szybciej, bezrobocie mamy niższe niż w niektórych landach, jesteśmy atrakcyjniejsi dla inwestorów. Niech chociaż drobną samokrytykę złożą ci, którzy oceniali, że strategia coraz szybszego wzrostu, przyjęta na początku 2002 r., opierała się na księżycowych założeniach.
Ubiegły rok był też dla nas czasem szczególnego egzaminu. Przygotowywaliśmy się do niego wszyscy od przełomu 1989 r. Od podpisania Układu Stowarzyszeniowego naszym korepetytorem była Bruksela i kraje unijnej Piętnastki. Dwanaście lat dostosowywania polskiego prawa, głębokich politycznych i ekonomicznych reform, przemian dokonywanych i w skali państwa, i w wymiarze każdego przedsiębiorstwa – to czas, który na pewno nie był stracony. Zewnętrzny audytor (Unia Europejska) wystawił nam wysoką ocenę – uznano, że spełniliśmy wszystkie wymagania. Cztery unijne swobody: przepływu towarów, osób, kapitału i usług, budziły, i wciąż jeszcze budzą, wiele obaw po każdej ze stron. Jednak 1 maja 2004 r. nie nastąpił żaden kataklizm. Nasi przedsiębiorcy okazali się dobrze przygotowani do konkurencji. W roku naszego startu w Europejskim Obszarze Gospodarczym, określanym jako Jednolity Rynek, eksport był jednym z głównych czynników, dzięki któremu poprawiły się wyniki finansowe przedsiębiorstw.