No więc mamy rząd Kazimierza Marcinkiewicza. Można powiedzieć, że góra urodziła mysz, bo po wielkich obietnicach kampanii wyborczej dostaliśmy gabinet mniejszościowy, wspierany przez koalicję, której przed wyborami nikt się nie spodziewał. Nowy premier bardzo przypomina Jerzego Buzka: miły człowiek, o ugodowym usposobieniu, kompletnie nieznany i bez własnej pozycji politycznej, nagle zostaje szefem rządu jako namiestnik prawdziwego lidera. Trochę to niepoważne wobec wyborców, co, oczywiście, nie jest winą Marcinkiewicza.
Na razie miły premier przedstawił miły program, który zamierza realizować „z Bożą pomocą”. Zatem: szczęść Boże!, bo program rządowy to wciąż tylko zbiór haseł i zobowiązań wobec różnych grup popierających gabinet, bez żadnego „studium wykonalności”. Uprzedzając te zarzuty, premier wypowiedział myśli niezwykłej wagi: rząd dotrzyma obietnic PiS, nie możemy pozwolić sobie, żeby nas na to nie było stać; nie będzie nami rządzić logika księgowego. Ale, używając podobnych gatunkowo bon motów, bez odpowiedzi pozostaje pytanie: Kto zapłaci za kolację? Czyżby premier, zapraszając na ucztę, zamierzał uciec od stolika? Od zarządu państwa wymagana jest, niestety, logika księgowa: albo trzeba zarobić, albo komuś zabrać, albo spłukać się z oszczędności, albo od kogoś pożyczyć. Pozostaje wiara, że premier nie wierzy w cuda i „jeśli tak mówi, to tylko mówi”. W ogóle cała ta autoprezentacja nowej władzy bardzo jest retoryczna i propagandowa, mamy ekipę mocną w słowach, z niebywałą umiejętnością odwracania kota ogonem, więc tym bardziej trzeba zważać na jej czyny.
Dziś animusz widać głównie w sferze „oczyszczania państwa z patologicznych układów”: Zbigniew Wassermann przejmuje kontrolę nad służbami specjalnymi, Zbigniew Ziobro zapowiada surowszy i szybszy wymiar sprawiedliwości, tworzy się urząd antykorupcyjny.