Narodowy Bank Polski ze względu na szczególną rolę, jaką odgrywa w systemie finansowym państwa, bywa nazywany bankiem banków. Sławomir Skrzypek został więc bankierem bankowców, czyli rzec można nadbankowcem.
Fachowcy pocieszają się, że najważniejsze kwestie w dziedzinie polityki monetarnej należą jednak do wyłącznej kompetencji Rady Polityki Pieniężnej (RPP), a nie do prezesa NBP. To Rada jest gwarantem stabilności polskiej waluty. Gdyby więc coś (albo ktoś) nowego prezesa podkusiło do manipulowania przy polskim złotym, Rada do tego nie dopuści.
RPP to kolegialne ciało złożone z dziewięciu fachowców-ekonomistów. Prezes NBP jest z urzędu dziesiątym i przewodniczącym. Ma taki sam głos jak pozostali, choć w sytuacjach remisowych jego głos rozstrzyga. A z takimi sytuacjami będziemy się zapewne spotkać, bo już za czasów Leszka Balcerowicza RPP była mocno podzielona i zdarzały się głosowania, w których wynik był bliski remisu. Balcerowicz zresztą często przegrywał, bo w ostatniej Radzie przeważały tzw. gołębie (czyli członkowie postrzegani jako zwolennicy luźniejszej polityki monetarnej). Do nich także, przynajmniej na razie, będzie zaliczany Skrzypek.
Rada, choć formalnie to apolityczne ciało fachowe, nie jest jednak w stanie uciec od polityki. Wynika to z procedury desygnowania jej członków (Sejm, Senat, prezydent RP – każdy mianuje po trzy osoby na 6-letnią kadencję) i odbija się na sposobie widzenia poszczególnych problemów ekonomicznych. Najważniejszy i najbardziej znany dotyczy ustalania stóp procentowych. To podstawowe narzędzie, za którego pomocą Rada realizuje swój cel konstytucyjny: dbanie o wartość polskiego złotego. Jak to osiąga?
Służy jej do tego Narodowy Bank Polski.