Tym, czym w tradycyjnej fotografii jest błona fotograficzna – w fotografii cyfrowej jest karta pamięci. Razem z „cyfrakiem” otrzymujemy kartę zwykle o pojemności 16 lub 32 MB. To niewiele – można na niej pomieścić zaledwie kilka–kilkanaście zdjęć dobrej jakości. Warto więc od razu pomyśleć o większej karcie albo o dwóch, bo zapasowa zawsze może się przydać. I chociaż na rynku mamy do wyboru kilka rodzajów kart, do naszego aparatu będą pasowały tylko te, które przewidział producent.
W fotografii cyfrowej – w przeciwieństwie do kaset wideo, płyt CD czy DVD – nie ma jednego uniwersalnego co do rozmiarów nośnika, a aparaty zwykle posiadają tylko jedną kieszeń (slot), do której można ją włożyć. Ostatnio pojawiają się modele, które mają dwa sloty. Producenci nie ułatwiają nam życia i promują własne rozwiązania. Tak więc mamy na rynku kilka formatów kart, z których najpopularniejsze to Compact Flash (CF), Secure Digital/MultiMediaCard (SD)/(MMC), Memory Stick (MS) oraz xD-Picture Card (xD). Różnią się one rozmiarami. Największa jest CF, kartę MS często porównuje się do listka gumy do żucia, karty SD i MMC mają wielkość znaczka pocztowego, zaś najmniejsza jest karta xD. Od wielkości karty zależy jej pojemność, dlatego karty CF mają nawet do 12 GB, MS do 4 GB, SD, MMD, MS do 2 GB, a miniaturowe xD nawet 1 GB. Pamiętajmy, że liczba zdjęć, które możemy zapisać na karcie, zależy nie tylko od jej pojemności, ale także od rozdzielczości zdjęcia – im większa, tym więcej zajmuje pamięci. Warto także rozważyć, czy lepiej mieć jedną kartę o dużej pojemności, czy kilka mniejszych. Pierwszy wariant jest wygodniejszy, ale mniej bezpieczny: w razie awarii stracimy wszystkie zdjęcia zapisane na jednej karcie.