Właśnie o to spierali się w tym czasie brytyjski z amerykańskim dowódcą sił powietrznych. Generał Carl Spaatz, dowódca amerykańskiego lotnictwa strategicznego, był za skoncentrowaniem się na niszczeniu fabryk syntetycznego paliwa. Artur Tedder, marszałek lotnictwa brytyjskiego, był zwolennikiem bombardowania linii kolejowych uważając, że jest to szybszy sposób pozbawienia wojsk ich zdolności manewrowania, a więc i skrócenia czasu wojny.
Górę wzięła koncepcja brytyjska. Wyniki uznano za imponujące: dzienny przebieg wagonów dowożących węgiel (podstawowy składniksyntetycznego paliwa) z okręgu Essen do zakładów zbrojeniowych od stycznia do września 1944 r. spadł prawie o połowę. Dostawy paliwa do wojsk zmniejszyły się czterokrotnie. Gdy Niemcy w połowie grudnia podjęli desperacką kontrofensywę w Ardenach, zapasy wystarczyły im tylko na część operacji. „Dostawy broni i sprzętu nie pokrywały sprowadzonego nawet do minimum zapotrzebowania” – pisał dowodzący wojskami niemieckimi na froncie zachodnim feldmarszałek von Kluge.
W takiej to sytuacji Albert Speer, od 1943 r. władca przemysłu wojennego Niemiec, 11 listopada 1944 r. wręczył Hitlerowi swoją ocenę sytuacji: „Biorąc pod uwagę całą strukturę gospodarki Rzeszy jest rzeczą oczywistą, że wskutek odpadnięcia nadreńsko-westfalskiego rejonu przemysłowego sparaliżowana będzie cała gospodarka... Najważniejszym zakładom zbrojeniowym grozi zamknięcie”. A w dwa miesiące później ostrzegał: „Można oczekiwać ostatecznego załamania się niemieckiej gospodarki... wojny nie będzie można prowadzić”.
Hitler nie poddał się jednak tak mrocznym przewidywaniom
i zdesperowany Speer w lutym 1945 r., w obliczu potężnej ofensywy podjętej przez wojska radzieckie, zamyślał uśmiercić Hitlera za pomocą gazu trującego tabunu, wpuszczonego przez otwory wentylacyjne do schronu w Kancelarii Rzeszy.