Gen. Douglas MacArthur, naczelny dowódca sił okupacyjnych w Japonii i autor powojennej konstytucji japońskiej, uznał, że pokonaną Japonią, której bezwarunkową kapitulację przyjął 2 września 1945 r. na pancerniku „Missouri”, nie uda się rządzić bez cesarza i dlatego należy pozostawić go w spokoju.
Hirohito nie miał nazwiska, jak przystało na potomka Bogini Słońca. Urodził się w cesarskim pałacu w Tokio w 1901 r. Kształcono go na cesarza w specjalnym instytucie przez 7 lat; w 1921 r. został regentem, rok później jako pierwszy w historii namiestnik tronu wyruszył w zagraniczną podróż do Europy. W 1924 r. ożenił się z księżną Nagako, z którą miał siedmioro dzieci, w tym księcia Akihito, obecnego cesarza Japonii. Objął tron w 1926 r., otwierając erę Szowa, co po japońsku znaczy Oświecony Pokój. Poetycki tytuł nie miał jednak wiele wspólnego z rzeczywistością.
Japonia w pierwszych latach ery Hirohito przechodziła w ręce nacjonalistów,
którzy marzyli o potędze i podbojach. Wojskowi mieszali się aktywnie do polityki i wywierali coraz większy wpływ na cywilne rządy. Hirohito miał przyglądać się sprawom tego świata ze swego boskiego azylu, ale kiedy w latach 30. doszło do kolejnej próby wojskowego puczu, próbował zapanować nad biegiem wydarzeń. Nie udało mu się jednak zatrzymać sił prących do dyktatury wojskowej i wojny. Pierwsze skrzypce grał już wówczas gen. Hideki Tojo (1884–1948), od 1940 r. minister wojny, a od października 1941 r. premier. To Hirohito wskazał go na ten urząd, to gen. Tojo wydał rozkaz ataku na amerykańską bazę Pearl Harbor i inne zachodnie cele w Azji Południowo-Wschodniej w grudniu 1941 r. Rozpoczęła się wojna.
Jej plany przedstawiono cesarzowi już we wrześniu 1941 r. Dzień wcześniej rząd dyskutował nad projektem przygotowanym przez naczelne dowództwo sił zbrojnych.