Archiwum Polityki

Kasa w materacu

W wielu dziedzinach techniki Europa straciła swoją odwieczną przewagę nad resztą świata. Za ocean odeszła przewaga w przemyśle zbrojeniowym, w badaniach kosmicznych i wielu innych dziedzinach. Jedno jednak pozostało bezspornie najlepsze w Europie: koleje. Podróżuję przez Francję pociągiem o wielkiej szybkości (tak wykłada się skrót TGV) i wiem, że nic podobnego nigdzie na świecie nie jeździ. Wyśmienite japońskie ekspresy są stosunkowo mniej zaawansowane technicznie i nie mają tej sieci nowoczesnych torów, dzięki którym z zawrotną szybkością mogę się przemieszczać z Lyonu do Brukseli, z Madrytu do Sewilli i nieco zwalniając osiągnąć Genewę, Londyn czy Marsylię. Szybki pociąg wygodnie zastępuje samolot, jest mniej czuły na kaprysy pogody i korki w drodze na lotnisko, zapewnia większy komfort i tańsze połączenia telefoniczne po drodze. Jestem wielkim entuzjastą samolotów, ale przyznaję, że tam, gdzie mam wybór, wolę pociąg o wielkiej szybkości i wzdycham rzewnie patrząc w moją datę urodzenia, bo pewnie nie doczekam czasów, kiedy w półtorej godziny będzie można przejechać z Berlina do Warszawy.

Ojczyzną najlepszych pociągów jest niewątpliwie Francja. Ich fundatorem jest podatnik francuski, dla którego odczuwam wdzięczność, bo od lat łoży na budowę nowych torów i kupuje nowe składy, dzięki którym mam poczucie luksusu, a koleje krajowe już skutecznie zdążyły mnie od niego odzwyczaić. Chociaż przyznaję, że podróż pociągiem Intercity na trasie z Warszawy do Krakowa, Katowic i Poznania nie jest już takim spotkaniem z historią jak jazda do Łodzi czy Lublina.

Oddaję przelotny ukłon w stronę Francji, bo ilekroć w niej goszczę, coś mnie od nowa zachwyca, ale też nieustannie przeżywam różne kolejne zdumienia.

Polityka 11.2003 (2392) z dnia 15.03.2003; Zanussi; s. 105
Reklama