Silne akcenty rozliczeniowe w retoryce ugrupowań, które zdominowały parlament (zwłaszcza Prawa i Sprawiedliwości, Samoobrony i Ligi Polskich Rodzin, ale i czasami Platformy Obywatelskiej), sprawiają, że nawet sprawy błahe bądź będące zwykłym humbugiem mogą stanąć na politycznej wokandzie.
W arsenale politycznej broni hitem ostatnich miesięcy okazały się sejmowe komisje śledcze. Udowodniły, że mogą być podwójnie skutecznym narzędziem: służyć równocześnie do osłabiania przeciwników i zyskiwania popularności. Nic dziwnego, że pomysły powoływania ich w kolejnych sprawach sypały się jeden za drugim. Posłowie postulowali, by speckomisje badały m.in. historię importu zboża do Polski, przypadki korupcji w wymiarze sprawiedliwości, związki polityków i urzędników państwowych z mafią paliwową, kulisy zabójstwa gen. Papały, podejrzane operacje WSI, afery FOZZ i „przecieku starachowickiego”. Przy okazji trwała partyjna gra: na rzuconą przez ugrupowania postsolidarnościowe ideę prześledzenia sekretów tzw. pożyczki moskiewskiej, zaciągniętej przez spadkobierców PZPR u towarzyszy z KPZR, SLD odpowiedział postulatem zajęcia się źródłami majątku Solidarności, sugerując, że podziemny związek otrzymywał pieniądze z CIA. Zaproponował nadto, by przejrzeć się finansowaniu Porozumienia Centrum braci Kaczyńskich przez spółkę Telegraf oraz rozmaite państwowe firmy.
Do najświeższych, bo pochodzących z jesieni ub.r., pomysłów należy sprawdzenie przez Sejm zakupu samolotów długodystansowych przez LOT (koncept autorstwa posła PiS Artura Zawiszy, czołowego rozliczeniowego aktywisty). W tym samym czasie pojawiła się groźba zawiązania speckomisji w sprawie prywatyzacji Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa.