Najnowszy (podwójny) numer kwartalnika „Notatnik Teatralny” w całości poświęcony jest Erwinowi Axerowi, jednej z najciekawszych postaci teatru polskiego, reżyserowi i wieloletniemu dyrektorowi warszawskiego Teatru Współczesnego. Ze wspomnień współpracowników i przyjaciół oraz szkiców krytyków teatralnych wyłania się portret Europejczyka w dawnym, przedwojennym stylu (Axer urodził się w Wiedniu w 1917 r., niemiecki był jego pierwszym językiem): czarującego erudyty o nienagannych manierach i dystansie do świata. Związków z Zachodem nigdy z resztą nie zerwał, reżyserując gościnnie na scenach austriackich i niemieckich. Prowadzony przez niego przez ponad trzydzieści lat Współczesny był w swoich najlepszych czasach (1956–1968) artystycznym salonem Warszawy. We Współczesnym wystawiano Becketta, Brechta, dramat amerykański. Tutaj debiutował Konrad Swinarski, tu w sztukach Sławomira Mrożka grali najwięksi aktorzy swoich czasów: Mrozowska, Mikołajska, Skarżanka, Łomnicki, Opaliński, Rudzki, Fijewski, Czechowicz, Michnikowski, Zapasiewicz. A Erwin Axer powtarzał, że reżyseruje dla przyjemności, bo reżyseria to zajęcie, a nie zawód czy profesja.