Biorące udział w wojnie dzieci to temat samograj, co najmniej tak samo silnie działający na emocje jak opowieści poświęcone nieuleczalnie chorym czy walce niepełnosprawnych o godne życie. Wstrząs, jaki wywołuje meksykański dramat „Głosy niewinności” Luisa Mandokiego o nieletnich ofiarach wojny domowej w Salwadorze, jest większy niż w przypadku standardowych produkcji tego typu i choćby dlatego nie wolno go przegapić. Przedstawia historię wielodzietnej rodziny żyjącej na głębokiej prowincji w slumsach i pozostawionej bez środków do życia oraz należytej ochrony w czasie krwawych walk między miejscową partyzantką a armią. Uwaga skupia się na losach szybko dorastającego 11-letniego chłopca (znakomita rola Carlosa Padilli), przejmującego rolę pana domu po porzuceniu rodziny przez ojca. Grozi mu wcielenie do wojska – w kraju pogrążonym w bratobójczej, bezsensownej wojnie obowiązuje bowiem zasada poboru dzieci, które ukończyły dwunasty rok życia. Matka chłopca (świetna, przejmująca rola Leonory Vareli) robi wszystko, by ustrzec syna przed pewną śmiercią, ale dobrego wyboru w zasadzie nie ma. Chłopak prędzej czy później znajdzie się po jednej z walczących stron i żeby nie zostać zabitym, sam będzie musiał zabijać. Wymowa „Głosów niewinności”, choć patetyczna, nie razi przesadnym apelowaniem do wartości humanistycznych. Film o wojennym horrorze opowiedziany został z dystansem i humorem. Mówi raczej o magicznym czasie dzieciństwa z perspektywy tych, którzy nie rozumieją, na czym polega groza zachowania dorosłych, i którzy tylko instynktownie wyczuwają okrucieństwo świata.