Archiwum Polityki

Dzieci rewolucji

W wydaniu specjalnym tygodnika „Polityka” znalazł się tekst „Notatki z Wybrzeża” Ryszarda Kapuścińskiego. Poruszył mnie z dwóch powodów. Po pierwsze, mam siedemnaście lat, o czasy komunizmu ledwie zahaczyłem, a generalnie w ogóle ich nie pamiętam. Zastanawiałem się nad tym już wcześniej i szczerze mówiąc, nie wiem, czy mam się cieszyć z tego, że ominęły mnie, może nie szerokim, ale jednak łukiem. Dlaczego mam z tym problem? Głównie dlatego, że – z tego co słyszę, widzę i czytam – były to czasy doświadczeń, czasy cierpienia, ale i trwania, czasy sprawdzianu moralności, czasy wyprostowanych głów, jak i uciekającego wzroku, czasy wielkich ludzi, wielkich czynów i wielkiego patriotyzmu. Jerzy Baczyński, redaktor naczelny „Polityki”, w przedmowie do dodatku specjalnego porównał wydarzenia sierpnia roku 1980 do Wielkiego Tygodnia po śmierci Ojca Świętego. Czas wielkiego cierpienia całej Polski i większości świata, czas solidarności w tym cierpieniu oraz, co nietrudno było spostrzec, czas wielkiego wybuchu patriotyzmu. Tyle tylko, że wszystko to, a chyba szczególnie patriotyzm, skończyło się równie gwałtownie, jak się zaczęło. Wydaje mi się, że nietrudno wyciągnąć z tego wnioski, o ile pamięć, czy tego chcemy czy nie, zawsze będzie zanikać, o tyle niektóre wartości powinny być stałe, a stałość tych wartości upadła na dobre i czasem tylko powstaje w jakichś agonalnych podrygach. W każdym z nas powinno tkwić jakieś przywiązanie do ojczyzny, w które coraz bardziej śmiem wątpić, szczególnie jeśli chodzi o ludzi z bliskich mi roczników. Schemat postępowania coraz bardziej przypomina podejście Gombrowicza w „Trans-Atlantyku”.

Polityka 35.2005 (2519) z dnia 03.09.2005; Listy; s. 88
Reklama