Archiwum Polityki

Przeprowadzka

Piszę na skraju stołu, w pokoju zawalonym przeprowadzkowymi kartonami – jednymi już wypatroszonymi, innymi otoczonymi słodką tajemnicą, czy zawierają garnki, książki, czy obuwie. W pośpiechu nic oczywiście nie zostało oznaczone, toteż chaotycznie przenosimy paki z parteru na piętro i odwrotnie. Są to z reguły czynności głęboko bezsensowne, stwarzają jednak pozory aktywności, która w bliżej nieokreślonym czasie doprowadzić ma do urządzenia domu. Przeprowadzka jest rzeczą straszną, ale też swoiście pouczającą. Po pierwsze, otwiera nam oczy na pewien aspekt natury ludzkiej mało eksponowany przez filozofów, a i przez nas samych nieuświadamiany, czy w każdym razie uświadamiany zaledwie cząstkowo i niejasno. Objawia się nam oto homo sapiens jako bezmyślny gromadziciel przedmiotów. Przedmiotów najróżniejszych i w przeważającej części całkowicie zbędnych do życia. Dwadzieścia cztery lata temu przybyłem do Francji z plecakiem. Były w nim: zmiana bielizny i skarpetek, śpiwór, jajka na twardo (któryż Polak wyrusza bez nich w drogę?), utensylia kosmetyczne i dwie obowiązkowe półlitrówki dla paryskich przyjaciół. Patrzę teraz na piętrzące się piramidy pudeł i chcąc nie chcąc zadaję sobie egzystencjalne pytanie: skąd się to wszystko, do cholery, wzięło? Obecność przynajmniej połowy tego życiowego dorobku jest dla mnie absolutną zagadką. Książki – tak, rudymenta ubraniowe – owszem, garnki i talerze – niech będzie, choć ich ilość wydaje mi się znacznie przesadna. Ale już te tysiące różnorakich bibelotów, których istnienia nawet nie przypuszczałem...?

Teoretycznie jest przeprowadzka wymarzoną okazją, żeby się tego chłamu pozbyć i odtworzyć nowe życie na racjonalniejszych zasadach w dziedzinie obcowania z rzeczami.

Polityka 43.2005 (2527) z dnia 29.10.2005; Stomma; s. 109
Reklama